Hayat denilen şey buymuş.Peeh.

Hani böyle çok istersin,olsa keşke dersin.
Planlar yaparsın,hayaller kurarsın.Düşünürsün..O kadar güzel gözükür ki,hayali bile o kadar canlı,o kadar muhteşemdir ki.

Her şey tamamdır,ama bir tek söz gerekir.Birkaç harften oluşan tek bir sözcük koyacaktır son noktayı.Yutkunmadan beklersin.

Yavaş yavaş dökülür harfler işte.Zaman durur.Hayat durur.Yaşam,yokmuş gibi.
Birkaç harf.Tek sebebidir gözlerinden dökülenlerin.Tek sebebidir kalbinin titremesinin.
Her durumda,konu ne olursa olsun,böyledir ya hani.
Düğümlenirsin.

Ağlamak istersin ama ağlayamazsın.Tepki veremezsin.Düşünmekten başka bir şey gelmez elinden.Yazmaya çalışırsın ama yazamazsın.Neden diye sormaktır yapabildiğin tek şey.Neden ?

Bir söz okumuştum bir yerde.Neresi hatırlamıyorum.

"Ne kadar planlarsan,hayat sana o kadar sert vurur."

Halbuki,gelişi güzel yaşamak kimi anı değerlendirmek olsa da,çoğunluğu hiçe saymaktır bana göre.

Ve bu söze gerçekten inandığım halde,planladığım için üzgünüm.Suçlu mu arıyorum?Bilmiyorum aslında.O kadar çok başıma geldi ki hayallerimin yıkılması.

Şimdi soruyorum.Neden hep aynı.Neden hep aynı ?

Neden hep aynı ?

NEDEN ?

Sonuç bir kez olsun değişsin.
Değişsin..Duy sesimi.Hadi.